سرانجام روز ۲۱ اسفند نسخه های آزمایشی چاپ شده از "واژه نامه پارسی نگارش نو" را دریافت کردم. چقدر وقت و انرژی صرف آن کردم! حالا این کتاب را در دست دارم. از این بابت بسیار خوشحالم. هر چند که در نگاه نخست نمی شود آنهمه انرژی و وقتی را که روی آن گذاشتم بخوبی دید. با اینهمه کار اصلی که شناساندن کتاب به جوانان پارسی زبان است هنوز برجای مانده و آغاز نشده است.
تصمیم گرفته ام با بکار گیری اینترنت به این هدف برسم. از فروردین ۱۳۸۹ نوشتن در باره این کتاب را آغاز خواهم کرد. اینکه این روش نگارش مورد پسند قرار گیرد هدف اصلی نیست. مهم این است که جوانان را با این کتاب و روش نگارش نو آشنا ساخت و به آنها اجازه داد که خود برای آینده تصمیم بگیرند. مگر نه این است که آینده به جوانان تعلق دارد؟ پس باید به آنها نیز اجازه داد که برای آینده خود که بدون تردید آینده این مرز و بوم نیز هست، خود تصمیم بگیرند. کاری که شوربختانه نسل گذشته انجام نداد. آنها در یکی از بهترین شرایط تاریخی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی ایران، بدترین تصمیم را برای نسل آینده اشان گرفتند. با به روی کار آوردن یک حکومت دینی، بدترین بدبختی ها را برای آنها به ارث گذاشتند. نسل من همیشه به نسل پیش از خود ناسزا گفته و آنها را سبب اصلی شرایط کنونی کشور دانسته است. آیا این به حق است؟ آیا نسل پیش از ما سزاوار این بدگویی و ناسزاها هست؟ آری! بدون تردید! باید رودربایستی را کنار گذاشت و واقعیت را گفت. آنها یک کشور آباد و نسبتا آزاد را از نسل پیش از خود تحویل گرفته و یک خرابه به نسل آینده تحویل دادند. چگونه میشود آنها را بخشید؟ چرا باید آنها را بخشید؟این باید انگیزه ای باشد تا خود دست به کار شده و تا انجا که از دستمان بر می اید برای آینده سرزمن مان بکوشیم و نگذاریم که نسل آینده همان ناسزاها را نثارمان کند که ما نثار نسل پیش از خود کرده ایم.
در آینده در این باره بیشتر خواهم نوشت
این واژه نامه به فردوسی تقدیم شده است. کسی که با نوشتن شاهنامه، زبان پارسی را دوباره زنده کرد
